අම්මයි අක්කයි මමයි

 

 මෙය ප්‍රබන්ද කතාවක් වන අතර මෙහි එන සියලු නම් ගම්  හා චරිත ව්‍යාජ ඒවා වේ.මෙමගින් කිසිවෙකුට අපහාස කිරීමට අපේක්ෂා නොකෙරේ.මෙය හුදු කියවන්නාගේ විනෝදය පිණිස නිර්මාණය වුවකි.

ඡායාරුප - අන්තර්ජාලය

"ට්‍රින්..."

පසලේ සීනුව නාද වනවිට  මම සිටියේ  මගේ යෙහෙලියන් සමග පසලෙන් පිටත වූ කුඩා වන ලැහැබක් තුළය.වෙලාවට ක්ලින්ම පාසලෙන් පැන ඒමේ සතුට අපි බුක්ති විදිමින් සිටියෙමු.කෙල්ලන් හිකි හිකි ගමින් සුරතල් ලෙස සිනහ වෙයි.මම ඊට එකතු වීමි.(කොහොමත් මම කෙල්ලක් නේ...!)කෙල්ලන් ද කොල්ලන් මෙන් ඕනෑම වඩකට දක්ෂ බව අපි ඔප්පු කර සිටියි.අපේ කණ්ඩායමේ කෙල්ලන් තිදෙනෙකි.එක අයෙකු වන්නේ නතාෂායි.ඈ කණ්ඩායමේ උසම කෙනා වන අතර නතාෂා පාසලේ බාස්කට් බෝල් ටීම් එක ද නියෝජනය කරයි.අනෙකා චතුමිණිය ඈ තරම් ගණිතයට දක්ෂයෙකු නැත.එසේම ඈ මේ වන විට සුර්තනති පන්සියයකට වඩා ලබා ඇති බව ඇය ගණන් බලා ඇති බව කියවේ.ඉතින් අවසානයට මම යි.මම මෙහි දඩබ්බර ම කෙල්ලයි.මම කිසිවිටෙක ගවුම දනහිසෙන් පහළට නොවැටීමට වග බලා ගතිමි.මට විශේෂ දක්ෂතා නැත.මන්ද මම සියල්ලට ම එකසේ දක්ෂය.සුදු ගවුමේ මඩ නොගෑවෙන සේ අපි කෙසේ හෝ කෑලාවේ එහා පසන් වූ අඩි පාරට පිවිසුනෙමු.මගේ පවුලේ ඉන්නේ අම්මයි අක්කයි මමයි විතරයි.තාත්තා අපිව දාලා ගිහින් දැන් ගොඩක් කල්.කොහොම හරි...

මමය මගේ යළුවො ටිකත් එක්ක පාර දිගේ එන්න පටං ගත්තා.ඒ පාර හරිම පාළු අපි තුන් දෙනා විතරක් ගස් වලින් වටවුණු ලස්සන අඩිපාර දිගේ හිනා වේවි ආව.මම ගියේ උඩ පැන පැන.එතකොට මගේ කොට ගවුම ඉස්සිලා මගේ කලවා චතුමිණි ට පේනවනේ.ආ...මට ඔයාලට කියන්න් අමතක වුණා.චතුමිණි ලෙස්බියන්.එයා ටිකක් මට ක්මතියි.මමත් ටිකක් විතර චතුමිණිට ක්මතියි.මගේ කලවා දකලාදෝ කෙල්ල තොල් හපා ගත්තා.එයට ඉන්න බරුව ඇති...!අපේ ආදරේ හරිම නිහඩ එකක්.අපි දෙන්නා තවම ඒ ගන කතා කළේ නැති වුනාට අපේ හිත් එක දන්නවා.කොහොම හරි කතාවෙන් කතාවෙන් අපි පාර ලගටම අවා එතනදී අපි වෙන් වෙනවා.නතාෂා පාරේ වමට චතුමිණි බස් හෝල්ට් එකට මම දකුණටත් හැරෙනවා.නතාෂා එතනින් යද්දී මම හිමිට චතුමිණි දිහා බැලුවා.කෙල්ලගේ මුණ ලජ්ජාවෙන් රතු වුණා.ලොකු හිනාවක් තද කරගන්න ගමන් චතු බිම බලා ගත්තා,ඉතින් ඔන්න මමත් දැන් තනියම.මම පාර දිගේ හරිම විනීත විදියට එන්න පටං ගත්තා.කඩවල් පහු කරද්දී එකේ අන්කල් ළා මට අත වනුවා.මොකද මම මේ පැත්තේ හරිම ජනප්‍රය කෙල්ලක්නේ.

අපේ ගෙදරට යන පරට හැරුණාම නගරයේ තියෙන ගෝසාව ටිකෙන් ටික අඩු වෙන්න ගත්තා.පාර දෙපැත්තේ තිබුන ගස් වේලිච්ච වගේ වුණා.ඊට පස්සේ මම පුරන් කුබුරු යායක් මැද්දෙන් වැටුණ පාරක ඇවිදගෙන එන්න පටං ගත්තා.පාර කාපට් කරලා නැති නිසා දුවිලි මගේ සුදු සපත්තු වලත් ගෑ වුණා.අව්ව් හොදටම සැරයි.මම අඩිය ඉක්මන් කරලා ගෙදර එන්න පටං ගත්තා.කොහොම හරි මම ගෙදරට ළගා වුණා.අපේ ගෙදර තට්ටු දෙකයි.අපිට වැටක් නම් තිබුණේ නැහැ ඕන වුනෙත් නැහැ.මොකද හතර වටේම කැලෙන් වැහිලයි තිබුණේ.උඩ තට්ටුවේ වැඩ හරියටම ඉවර කරලා තිබුණේ නැති වුනත් උඩ තට්ටුව ඇතුලේ වැඩ නම් ඉවර කරලා තිබුණා.එළියේ තවමත් පේන්ට් කරලා නැහැ.කොන්ක්ර්ට් බිත්තිය විතරයි.අපිට එක ප්‍රශ්නයක් වුනේ නැහැ.මොකද අපිව බලන්න නෑදෑයෝ එන්නේ නැති නිසා.

පැත්තක තිබුන මඩුව යට අම්මගේ ස්කුට්‍ර්ය නවත්තලා තිබුණා.ඇත්තම එයා අපේ ඇත්ත අම්ම නම් නෙවයි.එයා අපේ කුඩම්මා.එත් කතන්දර වල ඉන්න නපුරු කුඩම්මා කෙනක් වගේ නෙවෙයි.එයා හරිම හොදයි.එයාගේ නම ගයනි එයාට වයස අවුරුදු තිස් පහක් විතර ඇති.කුඩම්මා අපිට ගොඩක් අදරේ නිසා අක්කයි මායි එයාට කිව්වේ අම්මා කියලාමයි.අම්මා හරිම සෙක්සි.

එක හිතන කොට ම මට කට කොනට හිනාවක් අවා.මම ඉස්සරහ දොරට තට්ටු කරන්න හිතන කොටම ගේ ඇතුලෙන් කෙදිරි ගාන හරිම අමුතු විදියට කෑ ගහන සද්දයක් ඇහුනා,මම තිගැස්සිලා ගියා විතරක් නෙමයි ගෙදරට කවුරුවත් ඇවිත් ද කියලා ලොකු බයක් හිතුනා.

මම දොරට ගහන අදහස නවත්ත ගත්තා.මම එහෙන්ම ම ගෙදර පිටි පස්සට හිමින් සීරුවේ ඇවිදගෙන ගියා.ඒ යන කොට මම ගේ ඇතුල ජනෙල් වලින් චෙක් කරගෙන තමයි ගියේ.ඔන්න අර අමුතු සද්දේ ළං වුණා මම ටිකක් බිමට පහත් වෙලා බිත්තිය මුවා වුණා එතකොට මාව ජෙනෙල් වලින් පෙන්නේ නැහැනේ.ඔන්න එක ජෙන්ලයක් ගාවට එද්දී සද්දේ හොදටම මට ඇහෙන්න ගත්තා.

"හරි මේක තමයි තැන..."මම මටම කියා ගත්තා.මම හිමිට ඉස්සලා ජනෙල් විදුවෙන් එබිකම් කළා."අම්බෝ...!"මම දක්ක දේ ඔයාලා විශවාස කරන්න එකක් නැහැ.මට මුකුත්ම කරකියා ගන්න බරුව ගියා.දන්නවද විදුවෙන් එහා මොනවද වෙන්නේ කියලා...?

අපේ අක්කා හෙළුවෙන් කෑම මෙසේ දිගා වෙලා හිටියා.ගයනි ඇදගෙන හිටියේ ෂර්ට් එක විතරයි.අම්මා අක්කගේ යෝනි හිල ලෙවකනවා.ඒ මදිවට උරනවා හරියට කලා නැහැ වගේ.අක්කා කෙදිරි ගාන ගමින් එයා එයාගෙම තන අතින් මිරිකා ගන්නවා.ගයනි ඇන්ටි අපේ කුඩම්ම වුනත් අපි එයට සැලකුවේ අපේ අම්මට වගේ එත් දැන් වෙන දේ මට හිතා ගන්න බරුව ගියා.මගේ යෝනියත් තෙත් වෙලා අකුණක් වගේ දෙයක් ඇග පුරා දුවනවා වගේ දැනෙන්න ගත්තා.මම එක ඉවර වෙනකන් බලාගෙන ඉන්න ගමන් පෑන්ටියට උඩින් හිමිට අතගාන්න ගත්තා.පෑන්ටිය හොදටම තෙත් වෙලා තිබුන හරියට වතුර විදුරුවක් හැලුවා වගේ. 

මම ඔහොම ටික වෙලාවක්, හරියටම පැය කාලකට විතර පස්සේ ගිහින් දොරට තට්ටු කළේ ඒ වෙන කොටත් මට බඩගිනි නිසා.මොකද තාම මම දවල්ට කළා තිබුණේ නැහැ.දොරට තට්ටු කරන කොටම ගේ ඇතුලේ තිබුණ බඩු මුට්ටුත් පෙරලාගෙන කුඩම්මයි අක්කයි.ඇදුම් හොයනවා ඇහුන.මිනිත්තු ගාණකින් මෙන්න ඒ දෙන්නා හති දාගෙන මගේ ඉස්සර දොර ඇරගෙන.එයාල කිසිම දෙයක් නොවුන ගානට ඉන්නවා දකලා මා අපු හිනහව මම අමාරුවෙන් නවත්තා ගත්තා.දෙන්නම හොදටම දාඩිය දාලා.

"අනේ ලොකු දුවේ ඔන්න ඔය ෆෑන් එක දන්න රස්නෙයි..."අම්මා අක්කට කියවා.එයා ඊළගට මගේ දිහා බලලා හරිම ආදරෙන් ඇහුවේ...

"මගේ පුංචි කෙල්ල , මොකද අද කලින්...?"ඇයගේ කරුණාබර බවේ අඩුවක් මම දැක්කේ නැති නිසා මමත් මොකුත් නොවුන ගානට හිනා වෙලා ගෙට ගොඩ වුණා.

මතු සම්බන්දයි